Adolf Aulich (1817 - 1878)

Adolf i Teofila Aulich z domu Papagasco

Adolf był najstarszym synem moich prapradziadków. Ukończył on szkoły średnie w Pradze i Ołomuńcu a następnie dwa lata filozofii we Lwowie. Potem uczęszczał jakiś czas na wykłady uniwersyteckie i złożył w roku 1838 egzamin mandatariuszowski, aby uzyskać jak najszybciej stałe zajęcie zawodowe.
W tamtych czasach na każdym obszarze dworskim tak zwany "mandatariusz" rozstrzygał wszystkie pomniejsze sprawy sporne ludności wiejskiej.
Ponieważ był on mianowany i opłacany przez Obszar dworski a podlegał jako "sędzia pierwszej instancji" Starostwu, więc był to właściwie urzędnik prywatny, będący pod kontrolą władzy politycznej.
Adolf, który już w 22. roku życia uzyskał wymaganą kwalifikację na tą posadę, otrzymał zaraz po złożeniu egzaminu miejsce Mandatariusza u hr. Ożarowskiej w Laszkach murowanych pod Lwowem i pracował odtąd w tym zawodzie prawie przez 16 lat.                            
Żonę swoją Teofilę z Papagascow, którą poznał w czasie swoich przyjazdów do Lwowa, poślubił w tutejszym kościele N.M.P. Śnieżnej dnia 14 października 1842 r. Po ożenieniu się pozostał jeszcze do jesieni 1844 w Laszkach a następnie mieszkał:
Od 1844 do 1846 w Kłodnie (powiat żółkiewski),
od 1846 do 1848 w Biłce Szlacheckiej,
od 1848 do 1851 w Stawczanach
i wszędzie czuł się, mimo ówczesnych politycznych knowań i ruchawek, zadowolonym i szczęśliwym.
W jesieni 1851 złożył swój urząd mandatariuszowski i przeniósł się na wezwanie swego ojca do Lesz na Węgry, aby tam wspólnie z nim gospodarować. Wynik tej próby nie był jednak pomyślny. Własne oszczędności w kwocie 6.000 guldenów rozeszły się niespostrzeżenie a Adolf powrócił z końcem maja 1852 r. z powrotem do Galicji, aby znaleźć sobie nowe zajęcie.
Rozpoczął jak poprzednio pracować jako mandatariusz u hr. Feliksa Miera w Radziechowie. Pracował tam trzy lata, po rezygnacji z tej posady został pełnomocnikiem hr. Ożarowskiej dla uregulowania praw własności gruntów przyznanych gminie Olszanicy przez dotyczący obszar dworski. Hr. Ożarowska prowadziła do tej pory we wszystkich swych dobrach własną administrację. Gdy jednak Adolf sprowadził się w lecie 1855 do Olszanicy i zapoznał się bliżej z tamtejszym zarządcą Feliksem Jasińskim -prostym wprawdzie, ale bardzo uczciwym człowiekiem i zawodowym gospodarzem, postanowił tą wieś w roku 1857 do spółki z nim wydzierżawić. Hr. Ożarowska która dobrze znała Adolfa sama go do tego namawiała, wierząc, że Adolf rozwinie podupadającą tam nieco gospodarkę. Od tego czasu, a więc od roku 1857, poświęcił się Adolf gospodarowaniu na roli i doszedł do majątku przez uzyskanie korzystnych warunków dzierżawnych oraz przez roztropną oszczędność.

Dwór w Olszanicy

Po kilkuletniej wspólnej pracy z Jasińskim, kupił w roku 1866 mały obszar dworski w Dobrzanicy za 20.000 guldenów, nie porzucając jednak dzierżawy w Olszanicy. W samej Dobrzanicy mieszkał jednak niedługo, bo wkrótce po wydaniu swych córek Aleksandry i Marii za dwu braci Adolfa i Albina Waligórskich, oddał Dobrzanicę Adolfowi, jako zawodowemu gospodarzowi.

Adolf i Albin Waligórscy

 

Aleksandra i Maria Waligórskie z domu Aulich

 

W lipcu 1869 przeniósł się do Lackiego wielkiego koło Złoczowa, który to majątek znowu do spółki z Jasińskim od hr. Ożarowskiej wydzierżawili. Od tego czasu Adolf zamieszkał w Lackiem a jego wspólnik w Olszanicy. Oboje gospodarzyli na tych majątkach, wprawdzie oddzielnie ale na wspólny rachunek i to z nadzwyczajnym powodzeniem.
Na dwa lata przed śmiercią, to jest w roku 1876, kupił Adolf Przewoziec, w powiecie kartuzkiem, za 69.000 guldenów, ale sam tam jedynie dojeżdżał.

Klepsydra Adolfa Aulicha

 Pozostawił on ten majątek swoim dzieciom jako ostatni dowód ojcowskiej pieczołowitości, oddając go w zarząd najstarszemu synowi Adolfowi. Młodszy Albert gospodarzył dalej wspólnie z Jasińskim, ale już po roku wskutek braku porozumienia rozwiązał tę spółkę zatrzymując samo Lackie w dzierżawie.

Klepsydra Alberta Aulicha

Adolf i Albert

Adolf, z wyglądu nieco przysadkowaty blondyn, odznaczał się przez całe swoje życie nadzwyczajnie pogodnym usposobieniem. Tak w młodości jak również i w późniejszych latach, oddawał się z zamiłowaniem literaturze niemieckiej z czasów jej największego rozkwitu, umiejąc prawie wszystkie poezje Schillera -swego ulubionego autora -na pamięć. W starszym wieku stał się oszczędnym, przezornym lecz i bardzo pogodnym człowiekiem który poświęcił się z rzadką wytrwałością gospodarstwu rolnemu. Niestety nie było mu dane oglądać owoców swej uczciwej i żmudnej pracy, gdyż umarł już w 61. roku życia, dnia 22 lutego 1878 w Lackiem.
Jego żona Teofila przeżyła go o 15 lat, mieszkając jako wdowa najpierw u swego syna Adolfa w Przewoźcu a następnie ze swoją najmłodszą córką Stefanią we Lwowie.

 
Stefania zd. Aulich i Henryk Karszniewiczowie
 
Gdy ją wydała za Henryka Karszniewicza (1881), sprowadziła się do swego zięcia dr Albina Waligórskiego do Przemyślan a od roku 1886 zamieszkiwała u Karszniewiczów w Bełżcu. Tam zachorowała w sierpniu 1892 -po przebytej influencji (zapalenie oskrzeli)  powróciła do Przemyślan, aby być pod opieką lekarską swego zięcia Albina. W kilka dni po tym, to jest dnia 15 października 1892 roku uległa jednak niespodziewanie i pozornie bez szczególnej przyczyny atakowi apoplektycznemu. Zmarła dnia 9 stycznia 1893 roku na paraliż serca, przeżywszy 71 lat.

 Klepsydry

 Karszniewiczowie mieli córkę Zofię, która wyszła za mąż za dr Pawła Skrowaczewskiego zamieszkałego we Lwowie. Dziećmi ich był Stasio urodzony 3.10.1923 we Lwowie i Krysia, która zmarła w wieku 14 lat. Paweł Skrowaczewski zmarł we Wrocławiu 3 stycznia 1960 roku.

Klepsydra Pawła Skrowaczewskiego

Ciotka Zosia po wyjeździe Staszka do Ameryki zmarła w nędzy 26 czerwca 1970 roku.

Staszek w wieku 4 lat rozpoczął naukę gry na fortepianie i skrzypcach u pani Florentyny Lisowskiej
w wieku siedmiu lat skomponował swój pierwszy utwór symfoniczny,
w wieku jedenastu lat wystąpił publicznie z recitalem fortepianowym.
w wieku trzynastu lat wystąpił jako pianista i dyrygent w III koncercie fortepianowym Ludwiga van Beethovena.
był uczniem słynnego VIII lwowskiego Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego
podczas II wojny światowej, w czasie okupacji niemieckiej Lwowa, był karmicielem wszy w Instytucie Badań nad Tyfusem Plamistym i Wirusami profesora Rudolfa Weigla.
w czasie wyzwalania Lwowa spod okupacji niemieckiej w lipcu 1944 doznał kontuzji obu dłoni, co przekreśliło nadzieje na karierę pianistyczną.
po ewakuacji ze Lwowa zamieszkał w Krakowie. Studiował kompozycję (pod kierunkiem Romana Palestra) i dyrygenturę (pod kierunkiem Waleriana Bierdiajewa) w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie.
w 1946 został dyrygentem Filharmonii Wrocławskiej
w latach 1947-1949 studiował w Paryżu u Nadii Boulanger.
w latach 1949-1954 był dyrektorem Filharmonii Śląskiej w Katowicach,
w latach 1954-1956 dyrygował Filharmonią Krakowską.
w latach 1956-1959 był stałym dyrygentem Filharmonii Narodowej w Warszawie
w 1956 wygrał międzynarodowy konkurs dyrygencki w Rzymie, po czym zadebiutował w Stanach Zjednoczonych z Cleveland Orchestra
dyrygował orkiestrami: New York Philharmonic, Pittsburgh Symphony, Cincinnati Symphony,
od 1960 opuścił Polskę i zamieszkał w USA
w latach 1960-1979 był dyrektorem artystycznym Minneapolis Symphony Orchestra (od 1970 Minnesota Orchestra).
dyrygował gościnnie najlepszymi orkiestrami na całym świecie, jak również znakomitymi teatrami operowymi (Wiener Staatsoper, Metropolitan Opera).
w latach 1984-1991 był głównym dyrygentem Hallé Orchestra w Manchester. Z zespołem tym koncertował w Londynie i wielu innych miastach Wielkiej Brytanii, a także w Niemczech, Austrii, Szwajcarii, krajach skandynawskich, Hiszpanii, Polsce i Stanach Zjednoczonych.
w 1998 otrzymał nagrodę Golden Note Award za nagranie 9 Symfonii Brucknera, w latach następnych szereg nagród za nagrania dzieł Antona Brucknera, Dmitrija Szostakowicza i Johannesa Brahmsa.
obecnie związany jest nadal z Minnesota Orchestra jako conductor laureate oraz piastuje funkcję głównego gościnnego dyrygenta Saarländischer Rundfunk Orchestra i NOSPR Katowice.

Zosia z malutką Krysią                          Krysia               Staszek Skrowaczewski